X Ogólnopolski konkurs fotograficzny "Portret" (Koło, maj 2011)

Spotkaliśmy się po raz kolejny w gościnnym Miejskim Domu Kultury w Kole dzięki Robertowi Andre - komisarzowi konkursu. Konkurs ten należy do najważniejszych w Polsce ze względu na wielkie zainteresowanie uczestników (w tym roku 306 osób! i ponad 1000 nadesłanych zdjęć) i poziom nadesłanych oraz nagrodzonych prac. Ważne są także towarzyszące mu spotkania, wykłady oraz wystawy: kolorowych prac Krzysztofa Gierałtowskiego Portret bez twarzy, gum Henryka Rogozińskiego oraz Ludzie i rzeczy Katarzyny Karczmarz, która wielu bardzo pozytywnie zaskoczyła. 

Michał Zieliński, Moje miejsce już tam (fragment)

Najpierw było Jury Komplementarne składające się z 14 profesjonalistów, następnie pięcioosobowe Jury Konkursu w składzie: Krzysztof Gierałtowski, Jerzy Piątek, K. Jurecki, Władysław Nielipiński  i Robert Andre. Oczywiście przyznanie nagród budzi zawsze wątpliwości. Nie ma wyborów idealnych i sprawiedliwych. O tym trzeba zawsze pamiętać. 

Maciej Bogaczyk, Autoportret znaleziony w szufladzie.

Arkadiusz Wojciechowski, On i Ona (fragment)

A oto fragment wstępu do katalogu wystawy, z mego tekstu pt. Poszukiwania w zakresie portretu fotograficznego, w którym pisałem: "Moje miejsce już tam Michała Zielińskiego, zdobywcy I nagrody, odwołuje się do koncepcji Zofii Rydet. Dyptyk, którego stałym elementem jest obraz przedstawiający  Cudowny połów ryb, który pamiętam także z dzieciństwa, jest jarmarczną reprodukcją. Ale nie to jest ważne. Istotnym zagadnieniem jest tu zestawienie tej samej przestrzeni w różnym kontekście, „zmieniającym” czas i miejsce. Na czym polega tu Derridiańska „różnica”? Wrażenie niematerialności powoduje pustkę, zniknięcie postaci (zdjęcie z lewej), które można interpretować jako duchowe zbliżenie się do nieba, co swym życiem pokazał Jezus Chrystus. W tym sensie idea pracy bliska jest postawie twórczej Rydet, która napisała w swym życiu tylko jeden tekst pt. Zofia Rydet o swojej twórczości.

Piotr Biegaj, Jaki ojciec…

II nagroda przypadła Maciejowi Bogaczykowi za Autoportret znaleziony w szufladzie. I tym razem oglądamy dyptyk, w którym motywem przewodnim jest portret młodego mężczyzny. Z lewej oficjalny, poważny, w garniturze zestawiony z zabawnym przedstawieniem mężczyzny niekompletnie ubranego stojącego/zawieszonego w zamkniętej przestrzeni być może atelier fotograficznego pełnego różnych, dziwnych przedmiotów. Niewątpliwie potencjalnie wybitna fotografia może powstać w przypadkowym miejscu i okolicznościach, które są niewidoczne w samej pracy.

III miejscem nagrodzono zestaw On i Ona Arkadiusza Wojciechowskiego składający się z trzech prac, z których każda ukazuje różne relacje między mężczyzną a kobietą. Artystę nie interesuje psychologiczna prawda modeli. Związek  potencjalnej pary rozpoczyna erotyzm, następnie widzimy ich przeciwstawne postawy życiowe i oczekiwania (kobieta wciąż jako panna młoda z rozmamłanym, podstarzałym mężczyzną) i ostatecznie gniew i rozstanie się pary w trzecim ujęciu z tego zestawu. Teatralność gestów, zmienność modeli i strojów powodują, że zestaw jest bardziej otwarty, niż skończony. Bardziej ludyczny i związany ze sferą reklamy, niż odwołujący się do realiów życia, w przeciwieństwie do pracy Michała Zielińskiego.

Realizm ujęcia pojawia się w wysmakowanej estetycznie pracy Piotra Biegaja Jaki ojciec… Zestawienie polega tym razem na przedstawieniu rozebranych do połowy dwóch mężczyzn o widocznej muskulaturze ciała, ubranych jedynie w dżinsy, patrzących w obiektyw fotografa a potencjalnie na widza. I w tym przypadku trudno mówić o prawdzie obrazu fotograficznego, raczej należy domyślać się prostej charakteryzacji i świadomej estetyzacji, z jakiej znany jest ten gdański fotograf.

Monika Ekiert Jezusek, List 

Kolejne wyróżnienie przypadło bardzo malarskiej pracy List Moniki Ekiert Jezusek. Praca podzielona została na dwie części zawarte w tym samym wnętrzu – przestrzenną i płaską, w których powtarzającym się elementem są wiszące na ścianach obrazy. Jeden można zidentyfikować jako Olgi Boznańskiej, ale dlaczego jest tak radykalnie skadrowany? Najważniejszą rolę odgrywa jednak siedząca na łóżku kobieta w stroju z początku XX wieku w pozie sugerującej czytanie nieistniejącego listu. Jest to świadome odwołanie się  do czasów Młodej Polski, ale bez aktualnych akcesoriów, w czym postrzegam także pewną słabość tej pracy, porównując ją do interpretowanego już zdjęcia Piotra Biegaja.

I ostatnie wyróżnienie. Sekrety nocnych motyli Jolanty Krawiec jest już pracą świadomie przekraczającą postulat malarstwa na rzecz baśniowości i kiczu. Czy portret, jeśli mamy go nazywać portretem, może przechodzić w fantazje i nierealność? Oczywiście może zniewalać swym oniryzmem i nierzeczywistością pięknej, młodej twarzy na tle zniszczonego tła. Praca ta, co warto zauważyć, jest obrazem symulacyjnym i cyfrowym.

Jolanta Krawiec, Sekrety nocnych motyli 

Ale warto się też przyjrzeć poszczególnym indywidualnym nagrodom jurorów. Wybitny portrecista Krzysztof Gierałtowski nagrodził pracę w stylu ekspresjonistycznym pt. Opętany Mai Zembrzuskiej. Władysław Nielipiński– naturalistyczne zdjęcie Homo Felix Mariusza Pawła Mazura, niejako zawieszone w czasie, gdyż w takiej stylistyce fotografowano już od lat 60. XX wieku. Jerzy Piątek wyróżnił karykaturalny portret Wojownik uliczny Tomasza Sobieraja. Praca jest ciekawa przynajmniej z jednego powodu – jej tytułu, gdyż tytułowy wojownik wywołuje w nas litość i bardziej przypomina figurę Pinokia. Jednak jest to autentyczny portret wyrażający autorską prawdę lub jej interpretację. Robert Andre wyróżnił romantyczny i nostalgiczny portret pt. Guwernantka Hanny Komasińskiej. Niżej podpisany natomiast zestaw Alicji Kondrackiej Drobne wariacje na temat drobiu ze względu na nietypowość i inscenizacyjny charakter zdjęć sytuujących się blisko reklamy, ale w jej aspekcie krytycznym, podobnie jak działalność Oliviero Toscaniego.

Trudność pracy jury polegała głównie na wielkiej ilości prac, które zgłoszono do konkursu. Wybór i nagrody jest zawsze kompromisem postaw wynikających z preferencji artystycznych i estetycznych.".

Tomasz Sobieraj, Wojownik uliczny 

Wśród naprawdę wielu interesujących prac wymienię także: Seweryna Chlebińskiego, Jacka Szczerbaniewicza, Keymo (proszę zapamiętać ten pseudonim!), Pawła Szotta, Pauliny Terendy, Andrzeja Fursa, Zbigniewa Olszyny, Andrzeja Mitury i Agaty Kacprzak. Z tego konkursu może wyniknąć dużo pozytywnego dla rozwoju twórczości portretowej, która należy do najtrudniejszych.

"Cręme de la cręme. Wideo polskie XXI wieku - ironia czy medytacja?" Wykład i pokaz w Muzeum Sztuki (Łódź, ul. Ogrodowa 19) 17 maja, wtorek, godz. 18.00

Anita Czarniecka, Mieszkańcy naszej wsi [Grand Prrix]

Siergiej Kanarski, Bez tytułu, [nagroda specjalna]

13 i 14.05 przebywałem w Sopocie i Gdańsku na zaproszenie Radosława Brzozowskiego. Przedstawiłem dwa wykłady z zakresu historii i teorii fotografii: w NCK w Gdańsku Najważniejsze dokonania  fotografii polskiej XX wieku i w Trójmiejskiej Szkoły Fotografii  w Sopocie pt. Jak i na jakiej podstawie oceniać i weryfikować obrazy fotograficzne - dawne i współczesne?  Byłem więc gościem   TSF  w Sopocie, która zachwyciła mnie swym profesjonalizmem w zakresie dydaktyki. Wraz Witoldem Jacykowem, Witoldem Jurkiewiczem byliśmy jurorami konkursu Moje Pomorze, który stał na wysokim poziomie. Publiczność mogła cały czas obserwować pracę jury w dniu 14.05.

Andrzej Muśko, Kamienie Orłowa 1, 2 [I nagroda w kategorii eksperyment] 

Anna Jakubowska, Bez tytułu,  [I nagroda w kategorii eksperyment] 

W swych ocenach byliśmy zgodni, szukaliśmy innego spojrzenia na problemy Pomorza, zarówno krytycznego, socjologicznego, jak i posłującego się eksperymentem. Dla porównania zaznaczę, że podobny konkurs w Łodzi - Potęga wymiar - ma charakter bardziej związany z ideologią realizmu socjalistycznego, a od samego początku rozwija się pod kuratelą Fundacji ul. Piotrkowskiej i ... grupy Łódź Kaliska.

Sebastian Bać, Sztorm I, II, III, [I nagroda w kategorii Ziemia] 

Agnieszka Zdobych, W zgiełku nowoczesności [II nagroda w kategorii Ziemia]

Krzysztof Remlinger, Kulturyści [II nagroda w kategorii Wydarzenia]

Nie wiem tylko, czy na moim wykładzie 13.05 był Piotr Biegaj i jakie miał tym razem wrażenia? W 2008 r. bardzo krytykował moją prezentację w Sopocie, poświęconą książce Poszukiwanie sensu fotografii. Rozmowy o sztuce. Dziękuję mu także za wpis na blogu zachęcający do udziału w spotkaniu z dnia 13.05.11

Krzysztof Remlinger, Barbara, Ewa, Jolanta [I nagroda w kategorii Ludzie]

Marcin Kozłowski, Bez tytułu, [II nagroda w kategorii Ludzie]

Marcin Kozłowski, Inny punkt widzenia, [II nagroda w kategorii Ludzie]

Marcin Kozłowski, Yoga Freedom, [II nagroda w kategorii Ludzie]

Jutro zapraszam na wykład i prezentację polskiego wideo z XXI wieku do ms² w Łodzi. W następującej kolejności zobaczymy pokaz poświęcony rywalizacji dwóch dyskursów sztuki w ponowoczesnym układzie znaczeń. Jaką postawę wybrać w rozwoju artystycznym i jak ją oceniać ? Czy jest to możliwe? Spróbuję zmierzyć się z tymi zagadnieniami teoretyczoo-filozoficznymi.

Małgorzata Czajka Stelmaszewska, Bez tytułu, [II nagroda w kategorii Ziemia]

  

Cręme de la cręme. Wideo polskie XXI wieku - ironia czy medytacja?

Prolog

Wiesław Hudon
Arrosur Arrose, 1974
Duree, 1974
Grający w karty, 1974

Cześć zasadnicza

Piotr Wyrzykowski
Atomic Love, 2002

Andrzej Kwietniewski
Teutonic Knights, 2002, 4
Naród trwa, 2002

Sławomir Marzec
It will be Nicely and Pleasenty, 2007

Andrzej Dudek-Dürer
Mental Steps, 2003
Velocity, 2005

Mirosław Rajkowski
Motus, 2006
Radom Fantom, 2006
Natura abhorret vacuum. Zen for Butterflay, 2005

Marek Rogulski
Ćwiczenie łącza energetycznego, 2006
Łączenie emanacji, 2006

Michał Brzeziński
Pamięć, 2002
Ból, 2001

Marek Zygmunt
Medytacja / Meditation, 2002

Leszek Żurek
Mantra, 2005
Powitanie, 2007

Mateusz Pęk
Life as a problem - machinima, 2009

"Andrzej Jerzy Lech. Cytaty z jednej rzeczywistości. Fotografie z lat 1979-2010" (07.05-29.05. Galeria Nowa i Galeria Stara ŁDK, Łódź)

Dziś o godzinie 18 otwieramy wielką monograficzną wystawę Andrzeja J. Lecha w ramach łódzkiego Fotofestiwalu, w sumie 115 fotografii. Jest to ekspozycja towarzysząca, wpisująca się, podobnie jak pokaz Aleksieja Titarenki, w nurt dokumentalny, który w tym roku jest na zdecydowanym marginesie. Przeważa fotografia inscenizowana, aranżowana, imaginatywna i symulacyjna, związana lub wywodząca się z fotografii reklamowej, a la Doda. 

 Cmentarz zamknięty, 1978

z cyklu Amsterdam, Warka, Kazanłyk, 1986 

Andrzeja Lecha nie trzeba przedstawiać. Zainteresowanym polecam przygotowany katalog, który wpisuje się wciąg publikacji o charakterze naukowym podobnie, jak poprzednie wydawnictwa, które przygotowywałem w Muzeum Sztuki w Łodzi: Zofii Rydet (1999), Grzegorza Przyborka (1999), Wokół dekady. Fotografia polska lat 90. (2002), Jerzego Lewczyńskiego (2005, wyd. Kropka).

Mam nadzieję, że  publikacje tekstowe i zdjęcia w katalogu Andrzeja bedą odpowiedzią na bardzo mocne zarzuty, moim zdaniem często arbitralne i zbyt ostre, zawarte w wywiadzie publikowanym na łamach "Fototapety" pt. Co się widzi, a czego się nie dostrzega. Rozmowa z Bogdanem Konopką [rozm. Marek Grygiel]. Szczególnie niesprawiedliwe są zarzuty o braku aktywności artysty w XXI wieku. Paradoksalnie Bogdan Konopka, jest moim zdaniem, najbliższym Lechowi fotografem pod względem estetycznym i artystycznym. Ale ich drogi rozeszły się już 2001 roku.

 Great Swamp, New Jersey, 2000

Andrzej Lech wybrał drogę samotnika, rozdartego między Polską a Stanami Zjednoczonymi. Nie zależy mu na stypendiach, czy uczestnictwie w rynku sztuki. Przynajmniej teraz. Może się to zmieni?

NYC 09.11.2001, 2001 

Wystawa, którą przygotowaliśmy z Magdaleną Świątczak jest próbą pokazania bardzo konsekwentnej drogi twórczej, człowieka niezwykle wrażliwego, zbliżającego się czasem do fotografii XIX-wiecznej lub oniryzmu, zacierającego granice realności, jednocześnie pozostającego na twardym gruncie rzeczywistości postrzeganej jako "ruina" i przemijanie. Jak  to jest możliwe? Trzeba zobaczyć prace, niezwykle wysmakowane pod względem formy i panowania nad rejestrowaną rzeczywistością.

Z cyklu Amsterdam, Warka, Kazanłyk... – Jelenia Góra, Polska, 1985 

Nie udało nam się, jak dotąd, znaleźć miejsca ekspozycyjnego dla opisywanej ekspozycji we Wrocławiu, w mieście rodzinnym Andrzeja. Nie ma zainteresowanych! A kuratorzy, tacy jak Jan Bortkiewicz (Domek Romański), dodatkowo uczestnik programu "fotografii elementarnej" w latach 80. i Teresa Kukuła (Miejska Galeria Sztuki)  nie raczyli odpowiedzieć na nasze propozycje. Są tak wybitnymi galernikami, że chyba brak im czasu.

  Z cyklu Amsterdam, Warka, Kazanłyk... – Jokohama 1982,  ok. 1985

Ekspozycja na szczęście pokazana będzie w tym i przyszłym roku w kilku miastach w Polsce i w Bratysławie. Oby tak dalej! Chcielibyśmy pokazać ją także w Polsce centralnej i południowej, np. w Krakowie. Zobaczymy, w każdym bądź razie należy cieszyć się z tego, że moglismy ją zaprezentowac na dużym międzynarodowym Fotofestiwalu w Łodzi!

P.s. Wczoraj otworzyła się bardzo piękna, w poztywnym sensie tego słowa, buddyjska z ducha wystawa Anity Andrzejewskiej Patrząc, prezentująca lekkość i niemataerialność form w dużoformatowych odbitkach. To bardzo dobra wystawa!

"Energia światła" Alicji Walczak (dyplom na ASP w Gdańsku, grudzień 2010

Dlaczego tak późno piszę o ciekawym dyplomie z ASP w Gdańsku Alicji Walczak? Autorka zniknęła na kilka miesięcy, zajmując się sprawami swej duszy, w tym medytacją oraz dalszym poszukiwaniem energii boskiej, która może mieć różne działanie, ponieważ taka jest natura sacrum. Alicja Walczak problemu światła nie traktuje tak jak większość artystów z wystawy Gabinet światła (Muzeum Sztuki w Łodzi) sposób empiryczny, neopozytywistyczny czy strukturalistyczny. Tego typu analizy będą jedynie powtórką  czy powtórzeniem po Bauhausie i konstruktywizmie.

Do energii światła można dotrzeć jednie poszukując jego duchowości i niematerialności, a pomocą jest tu teologia, teksty mistyków i filozofia transcendencji. Dobrze o tym wie Alicja Walczak, która napisała pracę licencjacką, pt. Niematerialność i duchowość światła. We wstępie tak określiła swe poszukiwania: "Przeciwnym kierunkiem jest stan dążenia  do wolności do transcendencji, który reprezentują poniżej przedstawieni artyści. Ich życie a także ich twórczość wskazuje na wartości filozoficzne i duchowe które nimi kierują. Dzięki swojej pracy starają się przybliżyć i skłonić do głębszych refleksji otaczającego nas świata. Autorzy prac fotografii duchowej, w której światło odgrywa istotną rolę  często nawiązują do filozofii Dalekiego  Wschodu, chrześcijańskiej". Oczywiście bez pokładu religijnego analizy światła szybko stały się jałowe i powtarzalne. I takie pozostają najczęściej.

Autorka chciałby, aby  światło godziło antagonistyczne poglądy Polaków. Ma nawet pomysły wystawiennicze. W swej pracy dyplomowej dokonała  wszechstronnej analizy istoty światła, pokazując m.in. uczucia jakie ono wywołuje: spokój, harmonię oraz przeciwnie pierwotną, sakralną siłę zawartą w ogniu. Słusznie analizowała jego współistnienie na kamieniu, kartce papieru, tworzenie się linii, a potem układu krzyża. Procesowi fizycznemu, jaki jest światło nadała swoją interpretację religijną i antropologiczną. 

Czego mi zabrakło w interesującej realizacji? Pracy w ciemni, zmagania się z materią, kiedy nastąpiłoby wyłanianie się z niebytu określonych kształtów oraz...  wyobrażenia człowieka, gdyż światło stworzone jest nie samo dla siebie, ale dla ludzi. Nie reprezentuje ono tylko materii boskiej, ale wszelką materię ożywioną. Ale zawsze ten aspekt, który rozwijał w swej twórczości Zbigniew Treppa i Karolina Aszyk, można wskrzesić i kontynuować, ponieważ światło jest niewyczerpalnym źródłem, także dla sztuki.

Dodam na koniec, że skromna ekspozycja z gdańskiej ASP była bardzo świadomie zaaranżowana, co oczywiście zwiększyło jej" moc" oddziaływania.

"Cyberfoto 2011" (Galeria Art Foto, Częstochowa, 29.04-17.05.11)

 Marek Eligiusz Janicki, Cza-cza

Po raz czternasty spotkaliśmy się na wernisażu wystawy, która poszukuje nowej estetyki związanej z obrazem cyfrowym, wywodzącym się z analogowej fotografii. Międzynarodowy konkurs, którego pomysłodawcą i kuratorem jest Sławomir Jodłowski ma już własnych klasyków, posiada historię, w której zapisane są m.in. bardzo ciekawe realizacje nieżyjącego już Marka Eligiusza Janickiego. Właśnie na okładce tegorocznego katalogu zreprodukowano jego nagrodzoną kilka lat temu pracę. W ten sposób oddano mu artystyczny hołd. Bardzo piękny to i wymowny gest!

Jury w składzie: Jolanta Rycerska, Katarzyna Łata-Wrona, Sławomir Jodłowski i K. Jurecki było całkowicie zgodne, co do przyznania pierwszej nagrody Halinie Mardule za cykl Pożądanie. Wszystkie jej prace w bardzo stonowanej malarskiej, szarej estetyce cechował wysublimowany przekaz, jak ze sfery snu, w którym „pożądanie” dotyczyło realnego (a dla niektórych imaginacyjnego) pragnienia przybliżenia się do sfery nieba, nieulegania pokusie czy grzechowi. Bardzo ciekawą funkcję pełnią w tym obrazowaniu zwierzęta. Każdy element symboliczny jest tu ważny. W tych realizacjach nie ma tak typowej dla obrazu cyfrowego „estetyki nadmiaru” i nieuzasadnionego użycia koloru. W związku z tym podziwiamy nie tylko umiar w stosowaniu zabiegów montażowych, związany z wyeksplikowaniem poczucia samotności i wyobcowania, jak ze „stalowego” snu czy halucynacji rodem z filmu Andrieja Tarkowskiego Stalker, ale także „realność” kultury, jej mity i religię, które nie umarły. W dalszym ciągu istnienie ludzkie polega na balansowaniu na cienkiej linie, z której można spaść, co ukazuje jedna z fotografii. W dalszym ciągu oferuje się nam zakazany owoc. Autorka jest skrytą moralistką. Nie agituje, nie ironizuje. Widoczna jest wyrafinowana i jakże dojrzała zaduma nad ludzkim i jednocześnie własnym losem.

 Halina Marduła, Pożądanie

Drugie miejsce zajęła seria trzech fotografii Jacka Szczerbaniewicza Ślady obecności, w której to, co realne, czyli architektura, spotyka się z nierealnym i symulacyjnym zarysem ludzkim. Artysta umiejętnie korzysta z najważniejszego, jak dotychczas, odkrycia z zakresu fotografii cyfrowej. Polega ono na zderzeniu, kontrastowaniu czy połączeniu „realności” i „sztuczności”(prace Diane Ducruet) w niewielkiej ilości kodów wizualnych, aby podtrzymać znaczenie metaforyczne lub jeszcze lepiej symboliczne całego obrazowania Warto zaznaczyć, że artysta od kilku lat jest systematycznie nagrodzony za bardzo wyrazisty styl na konkursie Cyberfoto i należy do klasyków fotografii cyfrowej w Polsce, ukazującego problem odhumanizowania człowieka.

  Jacek Szczerbaniewicz,  Ślady obecności

Kamila Żurawska-Chwiszczuk alegorycznej pracy z łacińską sentencją/tytułem Hodie mihi cras tibi bardzo trafnie odniosła się do tradycji dawnego malarstwa przy wykorzystaniu najnowszej techniki. Zdjęcie ze złowrogimi wyobrażeniami kruków jest także pozytywnym przesłaniem artystki o wydźwięku etycznym, która nie pokazuje twarzy portretowej osoby, skrywa ją, w odpowiedzialny sposób pokazując problem przemijania i starości. 

Wyróżnienia przypadły: bardzo zdolnym młodym twórcom: Patrycji Pawęzowskiej i Katarzynie Zuzannie Krakowiak oraz bardziej tradycyjnemu fotografowi, działającemu w duchu piktorialnej grafizacji – Markowi Wesołowskiemu.  

 Patrycja Pawęzowska, Bez tytułu, z cyklu Relacje

Bardzo duży talent reprezentuje już twórczość Patrycji Pawęzowskiej, gdyż przysłała siedem różnych estetycznie prac, a każda z nich mogłaby być wyróżniona! Artystka dysponuje bardzo dużą sprawnością panowania nad różnymi formami obrazu fotograficznego, w tym portretu, Nagrodziliśmy pracę stonowaną kolorystycznie i odwołująca się do metafory lustra.Katarzyna Zuzanna Krakowiak posiada bardzo uże zaplecze mysli teoretycznej, co widać także w rozbudowanej realizacji pt. Przemijający wszechświat, w którym oś kompozycyjną stanowiły trafne, o humanistycznym przesłaniu, formy dwóch postaci – męskiej i kobiecej, jako metafory ludzkiego życia. Uzupełnieniem były zaś swoiste ornamenty w formie planety-ziemi i nagich figurynek ludzkich, reprezentujących w kontraście do centrum kompozycji młodość i witalność natury ludzkiej. W tym przypadku cyfrowy ornament bordiury w formie małych uzupełnień „przegrał” w rywalizacji z dokumentalną inscenizacją dotyczącą metafory życia ludzkiego.

 

Katarzyna Zuzanna Krakowiak, Przemijający wszechświat 

Trzecie wyróżnienie przypadło bardzo silnie zgrafizowanym czterem pracom  Marka Wesołowskiego. Portrety śląskich twórców nabrały dodatkowego znaczenia poprzez adekwatne połączenie składanych obrazów lub powiększenie detalu twarzy. Forma prac bardzo przypomina piktorialną technikę gumy czarno-białej i dziedzictwo Edwarda Hartwiga.

Marek Wesołowski, Portret z preformacją

O innych  ciekawych realizacjach pisałem w polsko-angielskim katalogu wystawy. Zwrócę uwagę na nazwisko Moniki Jankowskiej-Olejnik. Zobaczymy, czy o niej jeszcze usłyszymy? Na zakończenie wernisażu odbyły się dwa wykłady: mój pt. Dylematy portretu fotograficznego w dobie cyfrowej reprodukcji obrazu. Erwin Olaf. Diana Ducruet i Andrzej Dudek-Dürer" oraz Interaktywne perspektywy fotografii –  Michała Brzezińskiego, czołowego polskiego artysty wizualnego młodego pokolenia, teoretyka a także praktyka twórczości wideo i interaktywnej.  

 

Aspekty młodego polskiego wideo w XXI wieku (09.05.11 godz. 17, Stara Galeria ZPAF, Warszawa)

 

Marek Zygmunt Medytacje / Meditation, 2002, 8.53

W poniedziałek 9 maja w Starej Galerii ZPAF odbędzie się wykład i pokaz przygotowany przez Krzysztofa Jureckiego pt. Aspekty młodego polskiego wideo w XXI wieku. Wideo-art jest formą sztuki wywodzącą się z tradycji filmu eksperymentalnego, mającą własną tradycję w postaci twórczości lat 70. i 80., oraz będącą także etapem pośrednim do sztuki interaktywnej, do której jak się wydaje należy przyszłość sztuki opartej na technologii. Oczywiście granice twórczości określanej mianem wideo są bardzo szerokie, dotyczą także performance, wchodzą w relacje w formuł a dokumentalną, grafiką czy muzyką (wideoklip).

Do pokazu, wybranych zostało kilku artystów, przede wszystkim absolwentów ASP w Łodzi, Poznaniu, Gdańsku i Krakowie, urodzonych w latach 70 i 60. Wybór Krzysztofa Jureckiego koncentruje się na aspekcie medialnym, jak też na warstwie ideowej, jaką prezentują nieprzypadkowo pokazani artyści. Poszukuje on twórców, którzy posiadają określoną świadomość w zakresie formy i warstwy filozoficznej.

Zobaczymy prace w kilku formułach, w tym: body-artu (Wiktor Polak), grafiki 3D (Mateusz Pęk), o estetyce rodem z Dalekiego Wschodu (Marek Zygmunt) i w szczególnie modnej obecnie technice found-footage (Leszek Żurek, którego twórczość jest bardziej fotograficzna, niż filmowa).

W programie:
Anna Orlikowska
Istota / Being, , 2005, 2.11
Autoportet /Selfportrait, 2005, 0.48
Film o robakach / Film about Worms, , 2005, 0.49
Kryie Angelicum, 2005

Wiktor Polak
Bliżej / Close to, 2005, 8 min
Nie można oddychać zającem / Can’t breathe a Hare,
Zabawka /Toy, 3 min, 2007

Arti Grabowski
Oktoberfest, 2002, 4` 28`
Człowiek@pl / Man@pl, 2002, 28 sek

Michał Brzeziński
Pasja / Passion, 2003 2 min
Ból / Pain, 2001, 7.09
Pamięć / Memory, 2002, 4.42

Mateusz Pęk
Life as a problem – machinima, 2009, 7.20
Backspece, 2009, 4.46

Marek Rogulski
Krr, 2006, 1`
Ćwiczenie łącza energetycznego / Lesson of Energetic Junction, 2006, 1`
Łączenie emanacji / Unique of Emanation, 2006, 1` 10`

Marek Zygmunt
Medytacje / Meditation, 2002, 8.53

Leszek Żurek
Mantra, 2005, 3` 48`
Powitanie / Welcome, 2007, 2`20

Mirosław Rajkowski
Motus, 2006
Zmienny fantom/ Random Phantom, 2006