Czarny Łabędź / Black Swan 2010 reż. Darren Aronofsky

Nie jest to arcydzieło, nie jest to nawet film wybitny, choć bardzo sprawne nakręcony. Pomimo bardzo dobrej roli Natalie Portman i Barbary Hershey oraz poprawnej Vincenta Cassela, wielu zagadkowych momentów i zwrotów akcji film jest absurdalny w swym zasadniczym przesłaniu, choć ukazuje kulisy zawiści, ba wręcz walki o tytułową rolę oraz "ciemną stronę", głównej bohaterki, która aby zagrać tytułową rolę musi się wewnętrznie przełamać.

Co to oznacza w filmie amerykańskim? Narkotyki, miłość lesbijska, podporządkowanie się (także seksualne) reżyserowi Jeziora łabędziego z nowojorskiej opery w imię zrozumienia, a nawet utożsamienia się z tytułowym Czarnym Łabędziem z baletu. Teoretycznie wszystko w imię sztuki! Za dużo tego wszystkiego, jak na niewinną i delikatną postać graną przez Portman. Jej przemiana nie wygląda autentycznie, choć taki proces psychologiczny polegający na utożsamieniu się ze złem często występuje w sztuce nowoczesnej od XIX wieku, od romantyzmu.

Ale w ukazaniu zjawisk artystycznych pomiędzy halucynacją, koszmarem a realnością Arronofsky jest prawdziwym mistrzem oniryzmu, kontynuatorem lekcji Wojciecha Hasa, a przede wszystkim Romana Polańskiego (Dziecko Rosmary, Lokator), gdyż patrząc na poszczególne sceny gubimy się w labiryncie doznań tytułowej bohaterki, której psychika podobnie, jak u bohatera Zagubionej autostrady z filmów Davida Lyncha nie wytrzymuje napięcia i zaczyna „pękać”, pogrążać się, jak w malarstwie Francesca Goi, w nocnych koszmarach przypominających sceny  z Willi Głuchego.

To miał być film o autodestrukcji przychodzącej z idei słynnego baletu Piotra Czajkowskiego, a stał się pomimo wielu zalet kolejnym serialem z telenoweli zwanej Hollywood, która tego typu produkty tworzy równie szybko, jak krótko istnieją w naszej pamięci. Zostaje po nich tylko erotyzm i koszmar, dwie cechy mocno odciskające się na współczesnej psychice.