Wystawa "Grzegorz Zygier Perfo∙racje i Twoone" (MOS/GSN Gorzów Wlkp. 08.09.12) oraz wykład w klubie Lamus (07.09.12 godz. 18) "Ironia czy medytacja? Fotografia polska w kontekście filmu eksperymentalnego i wideo od końca XX do początku XXI wieku"

Interesująco zapowiada się wyjazd do Gorzowa Wlkp., w którym w dniu 07.09. w gościnnym klubie Lamus prowadzonym przez Zbyszka Sejwę pokażę fragment swej kolekcji wideo i  filmu eksperymentalnego,  w podwójnym kontekście: fotografii  i problemu ironii oraz medytacji, w tym bardzo rzadko pokazywane prace Wiesława Hudona. Co było i jest ważniejsze w sztuce - ironia czy medytacja? A czy sama ironia może być użyta do medytacji? Wydaje się, że nie, ale nie uprzedzajmy do końca faktów. Problem ten zanalizuję m.in. na przykładzie prac Marka Rogulskiego i Marka Zygmunta.

Zaprezentuję wybranych artystów filmu eksperymentalnego i  wideo, w tym przede wszystkim twórców intermedialnych, których cenię za z ich związki  i relacje z fotografią.  Pokaz został przygotowany właśnie w tym zakresie, aby twórczość obrazu ruchomego odnosiła się do medium fotografii, które dla  niektórych z nich jest głównym środkiem artystycznym (np. Wiesław Hudon, Grzegorz Zygier,  Leszek Żurek). Dla innych fotografia była pierwszym źródłem odniesienia, potem zniknęła z pola widzenia (Wiktor Polak).  Zainteresowanych odsyłam do swojego artykułu pt. O czym zapomniano w historii polskiego wideo (1983-2006), „Arteon” 2007, nr 5, w którym przedstawiłem poglądy na interesujący nas temat.

Leszek Żurek, Mantra, 2005 (kadr z wideo)

Wideo-art jest formą sztuki wywodzącą się z tradycji filmu eksperymentalnego, mającą własną tradycję w postaci twórczości lat 70. i 80., oraz będącą także etapem pośrednim do sztuki interaktywnej, do której jak się wydaje należy przyszłość sztuki opartej na technologii. Oczywiście granice twórczości określanej mianem wideo są bardzo szerokie, dotyczą także performance, wchodzą w relacje z formułą dokumentalną (Anna Baumgart), grafiką czy muzyką tworzoną specjalnie do wideoklipu (Andrzej Dudek-Dürer, Mirosław Rajkowski) jako formy przestrzennej i płynnej w czasie.

Ironia czy medytacja? Fotografia polska w kontekście filmu eksperymentalnego i wideo od końca XX do początku XXI wieku

 Wiesław Hudon

 Arrosur Arrose, 1974,   1.28

 Duree, 1974,   1.49

 Grający w karty, 1974, 2.28

Adam Rzepecki
Cóż arystokracie po małym fiacie?, 1989, 1.50

Grzegorz Zygier i Adam Rzepecki

Every Dog has his Day, 1989, 3` 15`

Grzegorz Zygier
Cucullus non facit monachum, 1991, 5"30

Andrzej Kwietniewski

Teutonic Knights, 2002, 4.00

Naród trwa, 2002,  1.30

Wspólnota Leeeżeć

Bielmo awangardy, 1996    2.38

Alicja Żebrowska,
Homus, 1996, 4"13

Tajemnica patrzy, 1996, 1.49

Anna Baumgart,

Zima, 1997,    3.23

Kolekcja przypadkowych epitafiów, 1998, 5.00

Anna Kwietniewska (Orlikowska)

Istota , 2005, 2.11
Film o robakach III  , 2005, 0.49

Wiktor Polak

Nie można oddychać zającem / Can’t breathe a Hare, 3 min, 2007

Zabawka /A Toy, 3 min, 2007

Agnieszka Chojnacka

Habitat / Środowisko, 2005, 2.25
Krótka historia latania /A short history of flying, 2006, 4.55

Piotr Wyrzykowski

Atomic Love, 2002, 5.2

Andrzej Dudek-Dürer

Mental Steps, 2003, 5`

Tendency, 2003  9` 48`

Marek Rogulski
Krrr,  2006,  1`

Ćwiczenie łącza energetycznego, 2006,  1`

Łączenie emanacji, 2006, 1` 10`

 Marek Zygmunt

 Medytacja / Meditation, 2002, 8.53

 Leszek Żurek

 Mantra, 2005, 3` 48`

 Powitanie, 2007, 2`20

Kolejnego dnia, czyli 08.09 o godz. 17 w Miejskim Ośrodku Sztuki w Galerii Sztuki Najnowszej, prowadzonej przez znanego artystę Romualda Kuterę otworzymy dużą wystawę Grzegorza Zygiera. Warto podkreślić, że jest on jednym z nielicznych polskich artystów, wychowanych na dekadzie lat 70., a właściwie na jej ostatnich latach, który od końca lat 80. poprzez ironię, stosowaną jednak w konceptualny sposób doszedł do twórczości o charakterze medytacyjnym i co charakterystyczne, dającej nowe perspektywy dla tradycji abstrakcji aluzyjnej i geometrycznej.   

Proszę zwrócić uwagę na cykl Perfo∙racje (1989-90), w którym artysta nie tylko podważa, ale także ujawnia nieznaną strukturę fotografii w postaci tytułowej perforacji, która jako środek formalny służący do przewijania filmu stwarza rzadko ujawnianą formę fotografii. Czyli artysta konsekwentnie przedstawił całość negatywu z naświetleniem jego powierzchni. Swe motywy dobierał jednak w taki sposób, aby znajdujące się na perforacji napisy, dziurki, znaki stały się integralną formą całości. W ten sposób nastąpiło przekroczenie obowiązującego statusu fotografii, dające ciekawe rezultaty poprzez potencjalne zwiększenie kadru zdjęcia, eksponowanego w surrealistyczny, odkrywając i kontrastując różne fragmenty banalnej rzeczywistości.