Szukaj na tym blogu

środa, 29 sierpnia 2018

Mini wywiad z Anną Orlikowską (2007)

Napisałem w sierpniu 2018 do swej dawnej studentki, a obecnie wykładowcy na Akademii Sztuki w Szczecinie. Nie otrzymałem odpowiedzi, podobnie jak na mail sprzed lat jedenastu... Na stronie www artystki, która zaraz potem zniknęła(?),  nie znalazłem żadnej informacji, że od 2007 pokazywałem jej prace na licznych przeglądach wideo w Polsce i za granicą. Opublikowałem jeden tekst, a w kilku innych, w kontekście fotografii i wideo, także o niej pisałem. jest bardzo bardzo ważną artystką, wychowaną w dwóch pracowniach ASP: Konrada Kuzyszyna i Grzegorza Przyborka. Swoją sztukę łączyła zwłaszcza z tym pierwszym. Jej twórczość trafiła m.in. do zbiorów Muzeum Sztuki w Łodzi. To był bardzo trafny wybór. Czekamy na nowe prace, wystawy, o których można będzie cos interesującego napisać, w przeciwieństwie do wrocławskiej wystawy Widmo Brockenu, o której tylko wspomnę, że szkoda mego czasu, aby udowodnić jej miałkość. Dodam tylko, ze nie było na niej  np.fotografii: Wojtka Zawadzkiego, Andrzeja Lecha, Bogdana Konopki i wielu, wielu innych.

Anna Orlikowska, Terminal game, 2007, wideo

Mój krótki tekst o A. Orlikowskiej z "Exitu" 2006, nr 1. Chyba pierwszy, jaki poświecono tej ważnej artystce, ważnej na scenie nie tylko łódzkiej czy obecnie szczecińskiej, ale polskiej.

Krzysztof Jurecki
The Best

Wśród artystów polskich urodzonych w latach 70. - zajmujących się fotografią - zarysowały się dwie postawy: powrót do różnorodnego w formie fotograficznego dokumentu oraz inscenizowanie, które w dalszym ciągu ma odniesienia do historii sztuki

Te dwie teoretycznie sprzeczne tendencje łączy w swej twórczości fotograficznej i filmowej od 2003 roku Anna Orlikowska. Choć nie wykonała wielu prac, to mogą one znaleźć się w historii polskiej sztuki medialnej, gdyż są bardzo przekonywującymi realizacjami. Autorka porusza w nich własne problemy egzystencje, odnoszące się także do rozumienia modelu sztuki dawnej, która podobnie, jak w twórczości Jeffa Walla, służy do diagnozowania życia w aspekcie historii i jej mitów. Jej wizja wyrasta z inscenizowanej twórczości, przede wszystkim, Konrada Kuzyszyna, który ujawnia dualizm ludzkiej egzystencji – wymiar biologiczny i sakralny zarazem. Podobnie czyni Orlikowska – podkreśla marność i zwierzęcość bytu (Film o robakach I.II,III), codzienne problemy życiowe, ale mówi także o potrzebie sakralizacji życia (Kyrie angelicum). Nie jest to twórczość feministyczna, gdyż odnosi się, zarówno do wątków autobiograficznych, jak i do religijnych własnej rodziny, przedstawiając w Dans makabre pesymistyczny, choć w subtelnym kolorze, obraz szarego życia. Bardzo interesująca twórczość filmowa Orlikowskiej należy do nurtu intermedialnego. Artystka podejmuje w niej podobne problemy jak w fotografii. Tworzy także instalacje, czego najlepszym przykładem jest praca zaprezentowana na Biennale of Łódź w 2004, moim zdaniem najciekawsza na całej imprezie, a następnie filmuje je (Wczesne doświadczenie). Sztuka Orlikowskiej nie ma nic wspólnego z poglądami i doświadczeniami Władysława Strzemińskiego, choć pokazanie jej pracy Autoportret na wystawie Powidoki (Muzeum Sztuki 2005/06), potwierdziło wielki talent tej artystki.



Anna Orlikowska, Kyrie Angelicum, 2006, wideo, 4 min. 1 sek.

Mini wywiad z Anną Orlikowską (nieopublikowany) wrzesień 2007. Pierwotnie przeznaczony był do książki Poszukiwanie sensu fotografii. Rozmowy o sztuce, ale okazał się zbyt krótki.

K.J.: Jak wspomina pani studia na ASP w Łodzi? Czy przygotują one w sensie artystycznym i zawodowym?

A.O.:Studia wspominam dobrze, jako czas spędzony na poznawaniu różnych możliwości twórczych, spotkania nowych ludzi, jak również zabawy. Moim zdaniem, żadna szkoła nie może stworzyć artysty, może co najwyżej pokazać drogę, podpowiedzieć, jak również czasem w paradoksalny sposób, ukształtować postawę artystyczna wynikającą z negacji i buntu wobec akademizmowi i temu, co się dzieje na ASP. Wszystko zależy od człowieka i jego jednostkowego podejścia.

Czy są jakieś problemy w sztuce – dawnej i współczesnej albo artyści, którzy są pani bliscy, do których chce pani się odwołać czy nawiązać?

Mysle ze w sztuce najbardziej mnie interesuje czlowiek w szeroko pojetym tego slowa znaczeniu. Czesto moje prace odnosza sie do ludzkiej psychiki, sfery emocjalnej, natury ludzkiej, kultury I cliches z nia zwiazanych, cywilizacji ( a w zwiazku z tym I sztuki), ktore rowniez tworzy czlowiek.

Co zastanawia a może fascynuje panią w sztuce? Myślę o przemianie pani twórczości od prac dyplomowych (antyreklamowe w wyrazie) do obecnej fazy twórczości w zakresie filmu, co moglilismy zobaczyć na wystawie w Galerii Bałuckiej?

Moje prace dyplomowe powstały w pracowni Fotografii Użytkowej [G. Przyborka], czyli takiej, która uczy pracy w studio fotograficznym i przygotowuje miedzy innymi do zawodu fotografa reklamowego. Prace dyplomowe, czyli w pewnym stopniu szkolne, w pewien sposób były pretekstem do wykorzystania możliwości studyjnych, oraz ironicznej gry z fotografia reklamowa (która studiowałam), jej językiem wyrazu. Ponieważ w sztuce interesują mnie zupełnie inne problemy niż krytyka reklamy, po zakończeniu szkoły naturalnie zaczęłam robić zupełnie inne prace, mniej oczywiste i krytyczne.

Co daje Pani fotografia, co umożliwia wideo, a co instalacja?

Większą swobodę działań twórczych.

Co w sztuce jest istotne – stawianie pytań (Robaki), szukanie stanów symbolicznych, krytyka świata konsumpcji i polityki?

Myślę, że to dobrze, ze sztuka jest tak rożna i zajmuje się wieloma problemami - każdy z nich jest jednakowo ważny - wszystkie w pewien sposób odnoszą się do świata, w którym żyjemy oraz człowieka.

Jakich problemów dotyczy najbardziej znana Pani seria fotografii, w której widzimy osobę przebraną za krowę, precyzując która ma głowę krowy?

Sama maska krowy ma już wiele znaczeń symbolicznych, tytuł „taniec śmierci” z kolei sugeruje jeszcze inna problematykę. Dla mnie ta praca dotyka problemu identyfikacji, ale cieszy mnie jej wielopłaszczyznowość.

Które swoje krótkie filmy ceni pani najbardziej? Poruszają one różne problemy od performance, autoportretu, do wyzwolenia religijnego? Jaki będzie kierunek przemian?

Raczej nie wartościuję i klasyfikuje prac, które już zrobiłam, bardziej interesują mnie nowe projekty nad którymi dopiero pracuję, które mogą wnieść cos nowego do mojej sztuki. Oczywiście jest też tak, ze jedna ze starszych prac bardziej mi się podoba, inna mniej, identyfikuje się z nimi na różnych poziomach, ale wynika to z tego, iż moja postawa twórcza cały czas ewoluuje.

Co dało prestiżowe stypendium fundowane przez Deutsche Bank w Berlinie? Jak spostrzega pani tą scenę artystyczną?

Wyjechałam na pół roku do Berlina, gdzie z perspektywy nowego miejsca mogłam nabrać dystansu, do tego co robię. Przez ten czas poznałam też zupełnie inne środowisko artystyczne, mogłam przekonać się jak funkcjonuje „profesjonalny” rynek sztuki - myślę że jest to cenne doświadczenie, z jednej strony motywujące do działań, twórczego rozwijania się, szukania własnego jerzyka, z drugiej demitologizujące trochę postać artysty i samej sztuki.

Anna Orlikowska, Autoportret, 2006, wideo

Mail od artystki (2007)
[Data: 18 września 2007 12:13]
Witam,

Przesylam fotografie, 7 z jednej mozna zrezygnowac- moze Pan wybrac z ktorej, plus portret,

Opis fotografii:

0- Film o robakach II, 1 min, DVD, 2004
1- Endless loop, 15 min, DVD, 2007
2. Terminal Game, 17 min, DVD, 2007
3- Dance Macabre, d-print, 100 x 270 cm, 2004
4- Cisza, d-print, 60 x 90 cm, 2007
5- Closed circuit, aranzacja przestrzenna, rurki miedziane, 2006
6- Martwa natura, fotografia w lightboxie, 70x 110 cm, 2006


Fotografie przesle po 2 w kolejnych majlach,
i odpowiedzi,

Pozdrawiam,
Ania

Brak komentarzy: